اثربخشی بازی‌درمانی گروهی با رویکرد شناختی- رفتاری در اصلاح ناسازگاری اجتماعی نوجوانان دختر کم‌توان ذهنی

هدف: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی بازی­‌درمانی گروهی با رویکرد شناختی-رفتاری در اصلاح ناسازگاری­ اجتماعی نوجوانان دختر کم‌­توان ذهنی می­باشد. روش: پژوهش حاضر، مطالعه­‌ای نیمه­‌آزمایشی با طرح پیش‌­آزمون، پس آزمون و همراه با گروه کنترل و آزمایش می‌­باشد. جامعۀ آماری پژوهش، شامل نوجوانان کم‌­توان‌­ذهنی (15-13ساله) در حال تحصیل در مدارس استثنایی شهرستان همدان بودند؛ از این تعداد، 16 نفر که نمرۀ آنان بالاتر از انحراف میانگین آزمون راتر بود از طریق همتاسازی، در دو گروه 8 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش 11 جلسه بازی‌­درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری دریافت و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. هم­چنین گروه آزمایش به مدّت سه ماه پس از آخرین جلسه، پیگیری شد. ابزار گردآوری داده­های پژوهش، پرسشنامۀ رفتاری راتر و گروه‌­سنجی بود. یافته­‌ها: تحلیل یافته­‌ها مبتنی بر آمار توصیفی، تحلیل کوواریانس و آزمون t برای گروه‌­های مستقل نشان داد که بازی­‌درمانی با رویکرد شناختی-رفتاری باعث کاهش ناسازگاری اجتماعی نوجوانان کم­‌توان ذهنی و افزایش تعاملات اجتماعی آنان شده‌­است. نتیجه­‌گیری: مهم­ترین نتایج این پژوهش، مؤثر بودن بازی­‌درمانی گروهی در اصلاح ناسازگاری اجتماعی و اثربخشی استفاده از رویکرد شناختی-رفتاری برای نوجوانان کم­توان ذهنی می‌­باشد. از این­رو می‌­توان ادعا نمود روش بازی­‌درمانی گروهی با رویکرد شناختی-رفتاری، در کاهش ناسازگاری­ اجتماعی نوجوانان کم­‌توان ذهنی اثربخش بوده­است.